درست از وقتی که تصمیم به نوشتن گرفتم بلاگفا به کما رفت و هر بار پیام های آرام بخش بلاگفا امیدی تازه ای را به ارمغان می آورد که از این ننوشتن دچار عذاب وجدان نباشم. تا اینکه بعد از بهبودی کامل سایت, بیشتر از یکماه از داشتن اینترنت محروم شدم.

به جرات میگم که از اولین روز وبلاگ نویسی تا به امروز اولین بار است که فاصه ای این چنین طولانی بین پستها به وجود می آد و من خیلی از روزهایی که باید ثبتشون میکردم برای روز مبادا به حافظه سپردم اما بازهم نسیان و فراموشی گریبانگیرم شد و روزهای پرخاطره سپهر و کیان گم شدند.

این روزها پر شده از یک سپهر تقریبا نه ساله و یک کیان تقریبا شش ماهه که هر دو به سرعت برق و باد در جلوی چشم من و آقای پدر قد می کشند. سپهر کلاس دوم را به پایان برده و تعطیلات تابستان را با کلاس زبان و بسکتبال سرگرم شده.

حرف هایم مجالی برای گفتن نمی یابند. شرایط کیان باعث میشه که مدام در مقام مقایسه دست و پا بزنم. در مقابل سپهر آروم و سر به زیرم کیانی دارم به شدت شیطان و پرجنب و جوش. خوابیدن اصلا به چشمش راه  نمیاد. تنهایی رو دوست نداره و برای نشستن و حرف زدن و حتی راه رفتن عجیب عجله داره به طوری که غفلت کردن به سرعت باعث پشیمانی خواهد. یا از روی تخت می افته, یا از کریر قل میخوره به سمت پایین و لاک پشت وار تقلا میکنه شاید بتونه برگرده.

امیدوارم که دوستان عزیزم کوتاهی من را در وبلاگ خوانی ببخشند. ایشالا شرایطی پیش بیاد که بتوانم مثل سابق در کنارتون باشم. 

شاید بتوانم با پستی از عکس برگردم