شب یلدا همیشه جاودانی است

زمستان را بهارزندگانی است

شب یلدا شب فر و کیان است

نشان ازسنت ایرانیان است

یلدا مبارک

  یلدا واژه ای سریانی و به معانی تولد و میلاد است. از جشنهای ایران باستان. که تولد خورشید را جشن میگرفتند زیرا معتقد بودند که فردای آخرین روز پاییز روزها بلندتر میشود و این یعنی تیرگیها به پایان خود نزدیک میشود و ظلمت وسیاهی نابود خواهد شد.

ایرانیان که این شب را تولد الهه مهر"میترا" میدانستند تا پاسی از شب را به جشن و پایکوبی میگذرانند تا خاطره بلندترین شب سال را به زیباترین نحوی زنده نگه دارند.

ایرانیان باستان چهار جشن را در دیماه گرامی می دانستند که از آن آیین مرسوم قدیم تنها جشن شب یلدا برای ما به یادگار مانده امیدوارم که ما این میراث گرانبهای اجدامان را با شکوه هرچه تمامتر به آیندگان معرفی کنیم.

امیدوارم که شب یلدای بسیار خوب و زیبای را در کنار خانوداه و عزیزانتان داشته باشید. در این شب خجسته بهترینها را برای دوستان عزیزم آرزومندم

برای اطلاعات بیشتر راجع به این شب اهورایی اینجا کلیک کنید.

و شرشر باران احساس بدجوري خلوت دلم را برهم زده است!

دوباره خيال رسوا شدن دارم

هوس عاشقي كرده ام

دوباره پرنده خيالم  به پرواز درآمده و سبكبال مرا به دنبال خود مي كشاند.

جايي دور از هرگونه هراس و به دور از جاده هاي پوسيده هوس

چشمانم را مي بندم و به پرواز در ميايم

موسيقي هم آهنگ چشمه اي روحم را نوازش مي دهد

سبزي چمن هاي نمزده وسوسه انگيز است

هم آغوشي قلوه سنگهاي ريز و درشت در كنار چشمه غلغكم ميدهد!

و زنبقهاي كنار چشمه بوي خدا ميدهد

روياهايم را كنار بستر چشمه رها كرده ام

و پروازم را به تنهايي تا دشت سكوت ادامه ميدهم.

روياهايم نگرانند كه نكند برنگردم، اما نميدانند كه طاقت دوريشان را ندارم!

پرواز؛ پرواز و بازهم...

من در دشت سكوت فريادهاي تنهايي زيادي را شنيدم كه از روياهايشان جدا مانده اند.

بي درنگ دلم هوايشان را ميكند.

روياهايم را ميگويم!

پرنده خيالم دوباره به پرواز در مي آيد، اما اينبار مقصدش معلوم است.

از دور روياهايم را ميبينم كه برايم دست تكان ميدهند و بسان كودكي در كنار چشمه به جست و خيز مشغولند

و فارغند از هرچه پريشاني است.

امروز شنبه است و دقيقا چهار روز بيشتر به بازگشايي مدارس نمونده.

هر وقت كه به مهرماه نزديك ميشيم يه جورايي دلم ميگيره!! نه اينكه فصل پاييز رو دوست نداشته باشم اتفاقا عاشق اين فصل برگ ريز و هزاررنگم. هيچ وقت روزهاي بلند و كشدار تابستون با اون گرماي طاقت فرسا برام اونقد دوست داشتني نيست اما غروباي دلگير پاييز با اون هواي نمناكش منو به سالهايي ميبره كه زيادم دور نيست اما انگار ساليان سال از آن دوران گذشته، دوران زنده و شيرين كودكي و دبستان.

از اينكه دوران طولاني درس و مشق به اين سرعت گذشت و به خاطره پيوست حس غريبي به هم ميده.  ياد دوران خوب مدرسه بخير. همه ما بهترين دوران زندگيمون رو دوران مدرسه ميدونيم؛ اما دوران ابتدايي يه رنگ و بويي داره كه هيچ چيزي نميتونه جاشو بگيره؛ اولين تجربه ها هميشه به خوبي به ياد ميونن و هيچ وقت تكراري نميشن.

البته فكر كنم اين روزا ديگه هم نسلاي ما كه بدجوري اهل خاطره و خاطره بازي جاي صحبتي براي من نذاشتن اما منم دوست دارم اون روزهاي روشن رو به خوبي ازشون ياد كنم.

دوران ابتدايي ما كه بخصوص با سالهاي جنگ مصادف بود. (صداي آژير رو يادتونه، اعلام وضعيت قرمز و رفتن به پناهنگاه) البته خدا رو شكر شهر ما به خاطر بعد مسافتش با عراق چنين تجربه هايي رو به خود نديده بود اما صداي اون روزها از تلويزيون هاي سياه و سفيد 14 اينچ زياد ميشنيديم.

خوب يادمه بچه هايي رو كه از جنوب (خوزستان) و يا تهران مي اومدن و حالا شايد ساكن همون شهر و يكي از همون شهروندان شده باشند.

يادتونه اول هر سال تحصيلي كه ميشد براي گرفتن كتابهاي درسيمون از مدرسه چه ذوق و شوقي داشتيم! اون موقع ها روپوش هاي دخترا مثل الان رنگي نبود. سورمه اي و خاكستري؛ مقنعه ها همه مشكي

يادتون مياد كه كيف و لوازم التحرير اون موقع چقدر ساده بودن. مثل الان نبود كه اين همه دفتر خوشگل موشگل باشه. تازه خيليهامونم دفترامون كاهي بود.

اون پاك كن جوهريا رو يادتونه، مدادتراش هاي گرد، گونيا؛ پرگار و نقاله هامون هم ساده بود. خط كش هاي ساده 20 سانتي نارنجي

اولين باري كه با خودكار مشق نوشتيم رو به خاطر دارين، فكر ميكرديم كه چقدر بزرگ شديم. اما حالا در عين بزرگي احساس ناتواني ميكنيم.

روزايي كه مدرسه ميخواست بهمون لوازم التحرير بده، سر از پا نميشناختيم، انگاري معلمامون مهربونتر ميشدن يا شاديم فقط احساس ما اينجوري بود. وقتي دفترا رو ميگرفتيم اون قدر با دقت نگاشون ميكرديم كه اگه يه گوشش تا خورده يا پاره شده بود زودي ميگفتيم: اجازه ميشه اينو برا ما عوض كني؟!!

اون مداد قرمزا كه يه دايره كوچولو داشت يادتونه؟ كلاس اولي كه بوديم بايد هر حرفي رو كه تازه ياد ميگرفتيم تومشقامون با رنگ قرمز مينوشتيم.

صف بستن و ورزش صبحگاهي، اون ليوان هاي آبخوري كه تا ميشد (شايد الانم باشه) اصلا خود آب خوريهاي رو يادتون مياد كه زنگاي تفريح چقدر شلوغ ميشد؟!!

اون موقع ها 20 خيلي ارزش داشت و خيلي قلدر بود. 19 خيلي دوست داشتني و 17-18 هم خيلي خيلي برو بيا داشتن. اما الان همه 20 ميگيرن (نميخوام بگم معلما الله توكلي نمره ميدن، خوب معلومه كه بچه هاي الان با اين همه امكاناتي كه دارن بيشتر درس ميخونن و البته سطح سواد بالاي خانواده نبايد ناديده گرفت) اون موقع ها اگه چند نفري پدر يا مادرش تو كلاس ليسانس داشت ديگه اون نورچشمي كل مدرسه ميشد.

عاشق اين بوديم كه مبصر بشيم پاي تخته سياه (نه سبز) اسم بچه ها رو از بدها از خوبها بنويسيم و جلوي هر اسمي هم تا دلت بخواد ضربدر تازه اگه از كسي دل پري هم داشتيم اون موقع وقت تلافي بود.

نيمكتهاي سياه و قهوه اي كلاس كه پر از يادگاري بود و البته گاهي هم تقلب سالهاي بالاتر! هميشه موقع املا نوشتن بايد به نوبت ميرفتيم زير ميز يا بينمون كيف ميذاشتيم. من هميشه عاشق اين بودم كه سر ميز بشنيم.

مصطفي رحماندوست؛ حبيب يغمايي؛ عباس يميني شريف به خير...

چه شعراي قشنگي...فك كنم بخاطره انگيزترين شعر باز باران بود و كتاب خوب و قدرت خدا...

برگه هاي پلي كپي، كارنامه هاي آخر سال،از همه مهمتر نمره انضباط

واقعا دلم براي همه اون روزها تنگ شده، دلم حتي براي راه مدرسه؛ دلم براي بوي ماه مهر دهه 60 تنگ شده.

پي.ن1: اميدوارم كه سال تحصيلي جديد براي همه دانش آموزان و دانشجويان كشورم و صد البته معلمين و استادان اين مرز پر گوهر سراسر موفقيت و پيروزي باشه و همه با آمادگي كامل اين سال رو شروع كنند و به توكل بر خدا به پايان ببرند.

پي.ن2: هم نسلي محترمي كه اين پست رو ميخوني شايد نوشتنم به زيباي قلم شما نباشه، اما مطمئنا هرآنچه از دل برآيد بر دل نشيند. اميدوارم كه يه تجديد خاطره اي شده باشه براتون هرچند كه اينو مطمئنم. خواهش ميكنم اگه اينجا رو خوندي يه ردي، نشونه اي از خودت به جا بذار و دوستانت رو زياد چشم انتظار نگه ندار!!

 اميدوارم كه خاطره هاي خوب زندگيمون هيچ وقت با پاكن كن زمانه پاك نشه!!